Σήμερα ο Παύλος κλείνει τρία χρόνια εγκλεισμού στη φυλακή. Κάθε μέρα, για οχτώ ώρες, όρθιος, χωρίς διάλειμμα, αποσυναρμολογεί ρομπότ. Κάθε φορά που στρίβει μια βίδα, φαντάζεται τους δείκτες του ρολογιού που κρέμεται από το ταβάνι να δείχνουν ήδη τρεις το μεσημέρι. Σε δύο ακριβώς χρόνια θα είναι ελεύθερος.

Είναι πολύ εργατικός. Συνήθως αφαιρεί οκτακόσιες με εννιακόσιες βίδες σε κάθε του βάρδια, οι οποίες ισοδυναμούν με οχτώ ώρες συντροφιάς με την Άνια, την ρομποτική σύντροφο που του παρέχει το κράτος. Η  Άνια είναι προγραμματισμένη να ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορέξεις του και τις ανάγκες του για κοινωνική επαφή. Έτσι, η λούπα της ζωής του περιστρέφεται, σαν βίδα, γύρω από τον στόχο να είναι είναι όλο και πιο παραγωγικός.

Το μόνο που τον κάνει να ελπίζει είναι ότι κάθε μέρα που περνάει, το τέλος του εγκλεισμού του πλησιάζει. Μέχρι τότε θα περνάει τον ελεύθερό του χρόνο με την Άνια. Όμως, έχει πλέον εξουθενωθεί. Πολλές φορές στο εργοστάσιο δεν μπορεί να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Και όταν επιστρέφει στο κελί του, πέφτει κατευθείαν για ύπνο. Για αυτό το λόγο, η Διεύθυνση ανέθεσε στην Άνια να του προσφέρει καθημερινά ένα ποτό το οποίο θα τον κρατάει σε διέγερση.

“Αυτό πιες το, το έφτιαξα για να γιορτάσουμε την σημερινή επέτειο” του είπε εκείνη προσφέροντάς του ένα ποτήρι γεμάτο με κίτρινο ποτό. Ο Παύλος ήπιε μια γουλιά και αμέσως το ποτήρι έπεσε στο πάτωμα σπάζοντας, ενώ ο ίδιος σωριάστηκε κάτω με μισάνοιχτα μάτια. Η έρευνα της Αστυνομίας κατέληξε στο ότι προέκυψε κάποιο σφάλμα στο λογισμικό της  Άνιας.

Δύο μέρες αργότερα, στο χώρο του εργοστασίου της φυλακής, τα πάντα ήταν έτοιμα για την διαδικασία αποσυναρμολόγησης της Άνιας. Ο Παύλος στεκόταν στη μέση ενός κύκλου που είχαν δημιουργήσει οι υπόλοιποι κρατούμενοι. Μπροστά του υπήρχε ένα τραπέζι και επάνω του βρισκόταν σε ύπτια θέση η  Άνια, απενεργοποιημένη. Ένα πομπώδες μουσικό κομμάτι έπαιζε δυνατά και οι συγκρατούμενοι παρακολουθούσαν τη διαδικασία. Ο Παύλος, τρία λεπτά αργότερα, είχε διαλύσει την Άνια σε τέσσερα μέρη: κεφάλι, χέρια, θώρακα και πόδια. 

Η Λίζα, αναβαθμισμένος απόγονος της τεχνολογικής γενιάς της Άνιας, τον υποδέχτηκε στο κελί του χαμογελώντας.