Θαύμαζε τις γυναίκες που κυκλοφορούσαν μακιγιαρισμένες. Όποτε εκείνη το τόλμησε κατέληξε πασαλειμμένη με μαύρο χρώμα κάτω από τα μάτια της. Για το βάψιμο προσώπου, ούτε συζήτηση. Πίστευε ότι πρέπει να είσαι πραγματική καλλιτέχνιδα για να βρεις τους κατάλληλους τόνους και τις αποχρώσεις που ταιριάζουν στο πρόσωπό σου. 

Η κολλητή της προσπαθούσε να την πείσει για τα ωφέλη μιας προσεγμένης εμφάνισης. “Βάψου λίγο και θα δεις ότι όλοι θα σε κοιτάζουν με άλλο μάτι. Η περιποίηση δημιουργεί καλή ψυχολογία και αυτοπεποίθηση” της έλεγε, αλλά εκείνη ήταν αμετάπιστη.

Κάθε πρωί, στο δρόμο για τη δουλειά, σταματούσε μπροστά από τη βιτρίνα μιας αλυσίδας ειδών περιποίησης. Κοιτούσε με δέος τα κραγιόν, τις μάσκαρες και τα concealer. Ποτέ δεν τολμούσε να μπει μέσα. 

Ψιχάλες βροχής άρχισαν να πέφτουν. Δεν πέρασε πολλή ώρα και ξέσπασε καταιγίδα. Αναγκάστηκε να βρει καταφύγιο στο κατάστημα.

Μια υπάλληλος την πλησίασε χαμογελώντας. “Καλημέρα σας! Θα θέλατε μια δωρεάν δοκιμή των νέων μας προϊόντων;” . Κάθισε διστακτικά στο σκαμπό που  της έφερε η υπάλληλος. Αφέθηκε στα χέρια της. Μερικά λεπτά αργότερα κοίταζε το πρόσωπό της στον καθρέφτη που της έδωσε η κοπέλα. Ήταν μακιγιαρισμένη! 

Επιτέλους, ένιωθε ότι έμοιαζε ωραία, σαν τις γυναίκες που έβλεπε στο δρόμο. 

Αγόρασε όλα τα προϊόντα που χρησιμοποίησε η υπάλληλος. Βγήκε από την έξοδο χαμογελώντας. Ένα φορτηγό πέρασε με ταχύτητα δίπλα της και  την πιτσίλισε με λασπόνερα. Make up, σταγόνες λάσπης και δάκρυα έγιναν ένα.