Φόρεσε το γκρίζο της μπλουζάκι, μια ελαστική βερμούδα και τις καλές της γόβες. Έβαλε τα ακουστικά της και άρχισε να τραγουδάει δυνατά. Εκείνη τη μέρα ο Θεός αποδείκνυε την ύπαρξή του. Κι εκείνη Τον υμνούσε.

Όλα συνέβαιναν για κάποιο λόγο. Ακόμη και το πιο ταπεινό γεγονός συνέβαινε για κάποια αιτία. Άρχισε να βλέπει την ζωή σαν καμβά φιλοτεχνημένο για να αποτυπώσει επάνω του ρόλους και υπάρξεις. Όλα ήταν τοποθετημένα με σειρά και ακρίβεια. Η ταμπέλα του φούρνου, οι τιμές των προϊόντων του, οι ονομασίες των δρόμων που έπαιρναν ζωή. Ξακουστά τοπία, πόλεις, πρόσωπα από άλλες εποχές. Την κοιτούσαν πρόσχαρα. Τραγουδούσε δυνατά. Περπατούσε αόρατη από τους περαστικούς.

Σε μια διασταύρωση άρχισε να χορεύει υπό τον ήχο της μουσικής που άκουγε. Το δεξί της τακούνι μάγκωσε στη σχάρα ενός υπονόμου. Έπεσε άτσαλα και χτύπησε το κεφάλι της. Τα ακουστικά γλύστρησαν από τα αυτιά της. Σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο. Ένα αγοράκι φώναξε στη μητέρα του, “Μαμά, μια κυρία είναι ξαπλωμένη στο δρόμο”. Εκείνη, ατάραχη, συνέχιζε να περπατάει.

Ένα ποντίκι πέρασε δίπλα από το κεφάλι της. Την κοίταξε βιαστικά και χάθηκε στον διπλανό κάδο σκουπιδιών. Ο κόσμος από χαμηλά έμοιαζε απειλητικός. Δίπλα στους κάδους τα αυτοκίνητα ήταν μποτιλιαρισμένα και κόρναραν επίμονα. Άρχισε να τραγουδάει δυνατά. Από το ανοιχτό παράθυρο ενός αμαξιού ακούστηκε το μουσικό κομμάτι που άκουγε και αυτή στα ακουστικά της. Μια αίσθηση πληρότητας ανάβλυζε από την καρδιά της.  

Δεν ήταν μόνη. Ισορρόπησε στο πεζοδρόμιο. Κράτησε τις γόβες της στο δεξί της χέρι και συνέχισε να περπατάει με ανάλαφρο βηματισμό.