Στην Ευδοκία, τον Πέτρο, τον Γιάννη, την Ευθυμία, τον Αχιλλέα, την Φιλοθέη, την Έλλη, την Τζίτζι και σε όλους τους μικρούς μου φίλους. Παραμονή Χριστούγεννα. Γιαγιάδες, παππούδες, μαμάδες και μπαμπάδες και παιδιά, όλη η πόλη είχε μαζευτεί στην κεντρική πλατεία με το πανύψηλο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο. Στα πεζοδρόμια, γύρω από την πλατεία, φωτάκια αναβόσβηναν πάνω στα…

Ακούμπησε το κεφάλι της στο στέρνο του. Τράβηξε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο που κρατούσε στα δάχτυλά του. Εκείνος δεν μίλησε. Κοίταξε το ρολόι της. Ήταν ξημερώματα. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και άρχισε να ντύνεται βιαστικά. Εκείνος έμεινε ξαπλωμένος. Του έδωσε ένα πεταχτό φιλί και τρέχοντας προς την πόρτα είπε “πρέπει να φτάσω σπίτι πριν…

Δεν θέλω να πετάξω. Δεν δοκιμάζω καν να ανοίξω τα φτερά μου. Δεν είναι ότι φοβάμαι τα ύψη. Αντιθέτως, από τότε που έχτισα τη φωλιά μου στο σημείο που η πρόσοψη του σπιτιού των ιδιοκτητών μου συναντάει τον πλαϊνό τοίχο μου αρέσει να χαζεύω τους περαστικούς στο δρόμο από κάτω. Έτσι θέλω να περάσω τη…

Ο άντρας με το μαύρο κουστούμι και το ανέκφραστο πρόσωπο έβγαλε από το συρτάρι του γραφείου του ένα μικροτσίπ. Το προσάρμοσε στην συσκευή επικοινωνίας. Με αργή και σταθερή φωνή μίλησε  “Δώσε μου τα Στοιχεία Ταυτοποίησής σου”. “Είμαι ο Έξυπνος Ξεναγός Β – 2244567 . Ιδιοκτήτριά μου είναι η Αλίκη Κατόγλου, αρχιτέκτονας, τριάντα πέντε ετών” “Δώσε…

Άνοιξε τα μάτια της. Τέντωσε το κορμί της επάνω στο στρώμα του κρεβατιού της και το έστρεψε νωχελικά προς τα δεξιά. Έριξε το βλέμμα της στο κινητό της που ήταν πεσμένο στο πάτωμα. Το άνοιξε. Η ώρα ήταν δέκα και μισή. Το κεφάλι της την πονούσε. Χθες ήταν Σάββατο και είχε πιεί.  Άκουσε το στομάχι…

Η θερμοκρασία στον αστικό ιστό άγγιζε τους σαράντα βαθμούς Κελσίου. Στο βουνό επικρατούσε δροσιά. Ήταν γεμάτο Ακακίες. Στο ύψος έφτανε η καθεμία τα έξι μέτρα και τα κλαδιά τους ήταν τόσο πλατιά που το κάθε δέντρο σχεδόν ακγάλιαζε το άλλο. Ο δρόμος που οδηγούσε στο Μουσείο του Τελευταίου Δέντρου έμοιαζε από ψηλά με φίδι που…

Ωριμάζω και αυτό αποτυπώνεται στις γευστικές μου συνήθειες. Όταν ήμουν νεαρή, μισούσα τις ελιές. Τώρα, όχι απλώς απολαμβάνω την έκρηξη της οξύτητάς τους στον ουρανίσκο μου, αλλά όσο πιό ξινή ή πικρή είναι μια ελιά τόσο περισσότερο μου αρέσει.  Ο αποχαιρετισμός στην νεότητα όμως δεν συνοδεύεται πάντα από αλλαγές που προξενούν ευχαρίστηση. Σε βιολογικό επίπεδο…

Συνθετικές σάρκες και μεταλλικά στελέχη, ηλεκτρονικά κυκλώματα και αισθητήρες, χημικές ουσίες, αίμα και διασωζόμενα ανθρώπινα μέλη αποτελούσαν την πρώτη ύλη των ανθρώπων-μηχανών. Το παρθένο ανθρώπινο γένος είχε εξαφανιστεί και αυτό δεν οφειλόταν σε κανένα σχέδιο και σε καμία φυσική καταστροφή. Την τελευταία χιλιετία εξέλειψαν τα ίχνη του. Το είχε προβλέψει εκατοντάδες χρόνια πριν η Ιέρεια…